پیش بینی قابلیت القای تاکی کاردی بطنی بر اساس قابلیت هدایت بطن به دهلیز در بیماران مشکوک به تاکی آریتمی بطنی

مقدمه: امکان پیش بینی قابلیت القای تاکی کاردی بطنی از طریق فاکتورهای بالینی و نیز قابلیت هدایت بطن به دهلیز، شناسایی بیماران پر خطر برای تاکی آریتمی بطنی را آسان تر می کند. روش ها: تعداد 54 نفر از مراجعین به درمانگاه های بیمارستان چمران اصفهان، که به علت شک به تاکی آریتمی بطنی کاندید مطالعه ی الکتروفیزیولوژی بودند، از مهر 1386 تا مهر 1388 وارد مطالعه شدند. از بیماران، معاینه و شرح حال، الکتروکاردیوگرافی، اکوکاردیوگرافی و مطالعه ی الکتروفیزیولوژی (اندازه گیری های پایه و القای تاکی کاردی بطنی) به عمل آمد. یافته ها: متوسط سنی بیماران 14 ± 4/59 سال بود. چهل و سه نفر (6/79 درصد) مرد بودند و 39 نفر (2/72 درصد) سابقه ی بیماری ایسکمیک قلب (ihd) داشتند. تاکی کاردی بطنی (vt) در 6/55 درصد (30 بیمار) القا شد و هدایت بطن به دهلیز در 21 بیمار (9/38 درصد) ثبت گردید. تاکی کاردی بطنی در 4/52 درصد از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز (11 از 21 بیمار) و در 6/57 درصد از بیماران بدون قابلیت هدایت بطن به دهلیز (19 از 33 بیمار) القا شد (3/0 = p). متوسط ventriculoatrial wenchebach point (vawp) در بین بیماران با قابلیت القای تاکی کاردی بطنی و بیماران بدون القای آن به ترتیب 6/96 ± 400 میلی ثانیه و 6/103 ± 393 میلی ثانیه بود (4/0 = p). سابقه ی بیماری ایسکمیک قلب و اختلال عملکرد بطن چپ باافزایش قابلیت القای تاکی کاردی بطنی همراه بود. سابقه ی بیماری ایسکمیک قلب پیش بینی کننده ی مستقل قابلیت القای تاکی کاردی بطنی بود. نتیجه گیری: قابلیت القای تاکی کاردی بطنی در بیماران بدون هدایت بطن به دهلیز اندکی بیشتر از بیماران با قابلیت هدایت بطن به دهلیز بود اما این تفاوت معنی دار نبود. وجود بیماری ایسکمیک قلب به طور مستقل و اختلال عملکرد بطن چپ به طور وابسته قابلیت القای تاکی کاردی بطنی را پیش بینی می کند.